اختلال دوقطبی چیست؟

اختلال دوقطبی طیفی از علائم را ایجاد می‌کند که می‌تواند برای شما ناراحت ‌کننده و مختل کننده زندگی شما باشد. اختلال دوقطبی که قبلاً به عنوان بیماری شیدایی-افسردگی شناخته می شد، یک بیماری مزمن است که بر مغز تأثیر می گذارد.

این وضعیت باعث افزایش و کاهش در موارد زیر می شود:

• خلق یا مزاج
• رفتار
• انرژی
• فعالیت

افزایش موارد بالا در فاز شیدایی و کاهش آنها در فاز افسردگی ، این نام را به این بیماری می دهند. در حال حاضر هیچ درمان شناخته شده ای وجود ندارد. افراد مبتلا به این اختلال می توانند با دارو و درمان مناسب رشد و بهبود بیابند. همچنین هیچ دلیل مشخصی برای اختلال دوقطبی وجود ندارد، اما عوامل خطر خاصی وجود دارد.

طبق گفته موسسه ملی سلامت روان، میانگین سن شروع اختلال دوقطبی 25 سال است. به نظر می رسد زنان و مردان به یک اندازه تحت تأثیر قرار می گیرند. علائم معمولا در نوجوانان بزرگتر یا بزرگسالان جوان رخ می دهد؛ ممکن است این بیماری در سنین بالاتر ایجاد شود.

اگر میخواهید اطلاعات بیشتری بدست آورید میتوانید مقاله‌ی آنچه در مورد دوقطبی و خودشیفتگی باید بدانید… را مطالعه کنید.

علائم اختلال دوقطبی چیست؟

علائم این اختلال بسته به نوع اختلال دوقطبی که فرد دارد متفاوت است.

به عنوان مثال افراد مبتلا به اختلال دوقطبی I باید یک دوره شیدایی را تجربه کنند. دوره شیدایی ممکن است با یک دوره افسردگی ادامه یابد یا به دنبال آن باشد، اما یک دوره افسردگی برای تشخیص اختلال دوقطبی I لازم نیست.

برای تشخیص اختلال دوقطبی II، فرد باید یک اختلال افسردگی عمده به دنبال یا قبل از یک دوره هیپومانیک داشته باشد. گاهی اوقات روان پریشی نیز وجود دارد. این زمانی است که فرد چیزهایی را می بیند یا می شنود که وجود ندارد یا افکار هذیانی دارد. به عنوان مثال، ممکن است فرد دچار هذیان بزرگ منشی شود (مثلاً باور کند که رئیس جمهور است در حالی که نیست).

عوامل خطر احتمالی اختلال دوقطبی چیست؟

هیچ عامل خطر واحدی به این معنی نیست که شما دچار اختلال دوقطبی خواهید شد. دانشمندان بر این باورند که عوامل خطر متعددی با هم عمل می کنند تا باعث این بیماری شوند. برای شناسایی عوامل خطر و علل خاص باید تحقیقات بیشتری انجام شود.

ژنتیک

اختلال دوقطبی معمولا در خانواده ها دیده می شود. کودکانی که والدین یا خواهر و برادری مبتلا به این اختلال دارند، شانس بیشتری برای ابتلا به آن نسبت به آنهایی که اعضای خانواده مبتلا ندارند، دارند.

دوقلوهای همسان بطور یکسان تحت خطر ابتلا به این بیماری را نیستند. این احتمال وجود دارد که ژن ها و محیط با هم در ایجاد اختلال دوقطبی عمل کنند.

محیط

گاهی اوقات یک رویداد استرس زا یا تغییر عمده زندگی باعث ایجاد اختلال دوقطبی در فرد می شود.  نمونه هایی از محرک های احتمالی عبارتند از شروع یک مشکل پزشکی یا از دست دادن یکی از عزیزان. این نوع رویداد می تواند یک دوره شیدایی یا افسردگی در افراد مبتلا به اختلال دوقطبی ایجاد کند.

سوء مصرف مواد مخدر ممکن است باعث اختلال دوقطبی شود. تخمین زده می شود 60 درصد از افراد مبتلا به اختلال دوقطبی به مواد مخدر یا الکل وابسته هستند. افراد مبتلا به افسردگی فصلی یا اختلالات اضطرابی نیز ممکن است در معرض خطر ابتلا به اختلال دوقطبی باشند.

ساختار مغز

تصویربرداری رزونانس مغناطیسی عملکردی (fMRI) و فناوری انتشار پوزیترون (PET) دو نوع اسکن هستند که می‌توانند تصاویری از مغز ارائه دهند.  برخی از یافته های اسکن مغز ممکن است با اختلال دوقطبی مرتبط باشد.  تحقیقات بیشتری لازم است تا ببینیم این یافته‌ها چگونه بر اختلال دوقطبی تأثیر می‌گذارند و برای درمان و تشخیص چه معنایی دارند.

چگونه خطر ابتلا به اختلال دوقطبی را کنترل کنیم؟

تحقیقات بیشتری برای تعیین دقیق علت اختلال دوقطبی مورد نیاز است.  بهترین گزینه برای ارزیابی خطر این است که به عوامل خطر خود توجه داشته باشید و در مورد علائم روانی یا رفتاری که تجربه می کنید با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی صحبت کنید.

اگر خانواده شما سابقه اختلال دوقطبی یا سایر شرایط سلامت روانی دارند، باید به خصوص از علائم احتمالی آگاه باشید. اگر استرس شدیدی را تجربه می کنید و فکر می کنید که ممکن است با اختلال دوقطبی مرتبط باشد، با یک ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی مشورت کنید.